"مسئولان کشور، مسئولان قواى سه گانه، در مقابل این حرکت عظیم مردمى، در مقابل این هوشیارى خیره کننده‌ى مردم، مسئولیتشان سنگین شد. این مردم براى دفاع از کشورشان، انقلابشان و ارزشهایشان آماده هستند. خدمتگزاران جامعه باید با خضوع و احترام در مقابل این ملت، کارهایشان را با قدرت و با جدیت دنبال کنند، براى مردم کار کنند. "
مقام معظم رهبری(??/??/????)
بعد از حماسه 9 دی و راهپیمایی عظیم و برخاسته از بصیرت 22بهمن امسال،حضرت آقا (حفظه الله) بارها در بیانات شان به نکته ی ذکر شده در ابتدای یادداشت اشاره فرمودند، .نکته ای بسیار مهم که اگر مورد غفلت واقع شود تبدیل به خطایی جبران ناپذیر برای جمهوری اسلامی می شود. خطا و ضعفی که قطعا منجر به عملی شدن یکی از خطوط اصلی دشمن، و شاید بتوان گفت خط مقدم آن ها، در جنگ نرم علیه نظام جمهوری اسلامی خواهد شد، خط ی به نام یاس و نا امیدی.که در جای خود نیازمند بحث و بررسی ست و انشالله در آینده درباره آن خواهم نوشت.
اما آنچه را که می خواهم در این نوشته متذکر شوم اهمیت و توجه به این مسئله است که مخاطب مقام معظم رهبری در عبارت "مسئولین" چه کسانی هستند؟ آیا مراد از مسئولین فقط روسای قوای سه گانه، وزرا ، نمایندگان مجلس و مدیران دولتی هستند؟ و تنها اینان باید در قبال مردمِ همیشه در صحنه و بیدار ایران اسلامی شاکر و خاضع باشند؟ و یا نه، وسعت واژه مسئول فراتر از دولتی ها و مجلسی هاست و دانشجو و طلبه ،استاد و معلم را هم در بر می گیرد؟
من فکر می کنم محدود کردن این واژه در تعدادی از اقشار جامعه ظلم بزرگی در حق این لغت عمیق و جفایی نابخشودنی در قبال فرمایش حضرت آقا ست زیرا در یک نظام اسلامی هر کس به تناسب جایگاه خود در قبال جامعه مسئول است و باید در برابر مسئولیت خویش متعهد و وظیفه شناس باشد و قطعا این تعریف افراد را فقط در جایگاه شغلی شان مسئول نمی داند و هر کس را از پایین ترین طبقات شغلی تا بالاترین آن نسبت به تعهدات خود در قبال جامعه مسئول و موظف می داند. حال این فرد می تواند یک کارگر زحمت کش و ساده باشد یا کارمند معمولی یک اداره دولتی و یا استاد دانشگاه و یا رییس جمهور. این درست که که هر کس به تناسب جایگاهش در کمیت خدمت رسانی با دیگری متفاوت است اما همه این افراد در جامعه دینی مسئول هستند و باید خود را مخاطب سخنان حضرت آقا پیرامون خدمت رسانی بهتر به مردم و تواضع و سپاسگزاری نسبت به آنان بدانند.
اگر تعریف ما از مسئول این گونه باشد نتیجه این می شود که منِ نوعی در هر جایگاهی که هستم، خود را نسبت به مردم پیرامونم، به خاطر بیداری و حضور در صحنه اشان سپاسگزار و قدردان بدانم و سعی کنم در برخورد و خدمت نهایت توان خود را به کار گیرم، چه هنگامی که خیابان های شهر را برای سلامت مردمش جارو می کنم، چه آن وقتی که اداره ای خصوصی یا دولتی کار ارباب رجوع را راه می اندازم، چه زمانی که درس می خوانم و چه آن هنگام که تدرس می کنم و یا مشغول مداوای بیماری هستم.
البته شاید چنین تعریفی از مسئولیت و چنین توقعی از عمل به خواسته مقام معظم رهبری دور از دسترس و آرمانی به نظر برسد ولی نباید فراموش کنیم که انقلاب ما انقلابِ آرمان های رفیع اسلامی و انسانی بوده است. پس ما باید در را رسیدن به این آرمان ها تلاش کنیم و تمام سعی خود را در راه تغییر جامعه و پیش بردن آن به سوی جامعه ای دینی و آماده ظهور به کار بندیم و بر ما مباد که علمداری زمینه سازی ظهور را به خاطر سستی و غفلت وا نهیم و چشم به دیگرانی داشته باشیم که فرزندان معنوی همین انقلابِ آرمان های بزرگ هستند.